In het huis van Beers ouders struinden we laatst door zijn jeugdfoto's en kindertekeningen. Hij had schattige boekjes met kleine verhaaltjes geschreven en getekend, toen hij ongeveer zeven jaar moet zijn geweest. De eigenwijze formuleringen, hoe de verhalen van de hak op de tak gingen: superschattig. Ik had uit alle boekjes wel een pagina kunnen fotograferen, op dit blog kunnen zetten en mijn vertedering breed uit kunnen meten. Of dan het briefje dat we vonden, met zijn liefste wens destijds: "Ik zou willen dat Desiree wegdreef in een bootje, zodat IK haar kon redden en dat ik dan een zoen kreeg." Het ging over een klasgenootje van de Montessoribasisschool. Een meisje dat hij al jaren niet meer gezien heeft. Meer dan deze paar zinnen erover zou saai worden om te lezen.
Veel mensen houden een blog bij over kleine, alledaagse dingen, om zich daarover te verwonderen en de schoonheid van het gewone te pakken, vast te leggen. Dat helpt ze stil te staan bij hoe mooi het leven is. Je kunt een gekke situatie fotograferen, een gesprek navertellen of iets alledaags beschrijven dat voor jou bijzonder is. Vaak moet ik even graven, maar daar in die boekjes lag zo'n stapel verwondering! Het zien hoe een kind de wereld beleeft en zich die eigen maakt, kan maken dat ineens alles bijzonder wordt. Ik probeerde Beer van het weekend uit te leggen dat ik me meer wil verbazen, met de brief als voorbeeld. Hij begreep me geloof ik niet goed, dat mijn wens met het inzien van de schoonheid van alledag te maken heeft, het niet willen leven op de automatische piloot. Het is zo makkelijk je te laten meeslepen met alle indrukken en gedachten die op een dag aan je voorbijtrekken...
Vandaag plaats ik een foto van mijn uitzicht vanuit de trein wanneer ik elke dag naar mijn werk ga. Ik hou er niet van om in de spits met de trein te reizen. Het haalt het slechtste in mij en mijn medereizigers naar boven. Maar dit uitzicht is iets waar ik me steeds opnieuw over verwonder en er dan weer van geniet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten