Home sweet home #1

Al een tijdje verlekker ik me aan de inkijkjes in het interieur van andere blogsters in de rubriek Home Sweet Home, een initiatief van Barbaramama. Ondanks dat we - na ruim een jaar dus hè - nog steeds niet helemaal zijn waar we wezen willen in ons nieuwe huis, durf ik nu ook wel met deze leuke rubriek mee te doen. Ik voer de spanning nog even op en begin buiten bij de brievenbussen.

Ook zo'n anonieme brievenbus als deze kun je toch persoonlijk maken. Toen we nog niet zo lang in ons huis woonden, kwamen er vrienden op bezoek die ons huisnummer vergeten waren. Ze gokten dat we wel zouden wonen op één van de huisnummers met een NEE-NEE-sticker, want wij zijn vrij duurzaam en milieubewust enzo. Maar... zoals je op de foto ziet (toen ik hem maakte hadden we onze sticker er nog niet eens opgeplakt), zijn dat er meer in onze flat. Toen we kozen voor onze huidige groene energieleverancier, kregen we een setje stickers, waar ook zo'n NEE-NEE-sticker bij zat. Wel zo handig, want we wilden er toch al één hebben. Maar hij ziet er dus anders uit dan de meesten. Voor onze vrienden was dat een goede aanduiding om te achterhalen waar wij wonen: "Toen ik een NEE-NEE-sticker van een milieu-organisatie zag, wist ik zeker dat dàt jullie brievenbus moest zijn", vertelde vriendin F. toen ze eenmaal bij ons binnen stond.

Linzen, gierst en pastinaak

Het zou een eigentijdse versie van dit nummer van drs. P. kunnen zijn, maar het is slechts een blogje over wat zich zoal in onze keuken afspeelde de afgelopen week. Omdat er vrienden kwamen eten (die zelf heel goed kunnen koken), dook ik weer eens in mijn kookboeken, op zoek naar een origineel recept. En passant zag ik ook verschillende recepten met pastinaak. Nu is het altijd een dilemma als er mensen komen eten: hoe experimenteel wil je het maken? Enerzijds is de verleiding groot om een succesnummer te maken dat zeker lukt, maar anderzijds wil je mensen toch niet elke keer hetzelfde voorzetten en is het leuk om er toch een beetje werk van te maken. De clou is natuurlijk om het bijzondere gerecht dat je voor ogen hebt al eens eerder te maken op een doordeweekse dag, maar dan is het op een speciale dag niet zo bijzonder meer.

Voor de vrienden in kwestie werden het dus niet de pastinaken, maar een kruidige kikkererwtencurry. Leuk hoor, ik was echt nieuwsgierig naar die dingen, maar ik had ze nog nooit gegeten. Straks bleken ze heel vies... Onze supermarkt bleek ze wel in het assortiment te hebben en omdat ik net gezien had dat ik daar dus veel recepten voor had, nam ik ze toch mee. Dat kwam goed uit toen de Toneelman verderop in de week bij ons kwam eten. Bij hem eten we altijd spannende dingen, zoals gierst, linzen en tofu en ik had zelf juist ook een zak gierst gekocht om daar eens mee te experimenteren. 

Ik wist niet zo goed wat ik zou koken toen de Toneelman kwam. Toch maar weer pasta met de garantie dat het lekker is? Of zo'n pastinaakreceptje proberen? Al filosoferend nam hij het roer over en ging met de gierst, pastinaak en nog wat groenten aan de slag in onze keuken. Met wat meel, boter en kruiden maakte hij er nog een smakelijk sausje bij. "Doe maar of je thuis bent," zei ik toen hij mijn kruidencollectie en koelkast wilde inspecteren. "Hè, nou ben ik echt op bezoek!" was zijn reactie bij het zien van schijnbaar (deels) allerlei andere kruiden dan hij zelf in huis heeft. Aan tafel spraken we verder over vergeten groenten (hoe kan het toch dat zoiets lekkers als pastinaak gewoon vergeten is?), verschillende soorten linzen en wat al niet. Dus schafte ik dit weekend ook maar eens een zak rode linzen aan. De linzensoep die ik er vanavond van maakte, heeft echter nog wat verfijning nodig.

Liefs van Beer - Vertraagde romantiek

Dinsdag was het Valentijnsdag: altijd een beetje paradoxaal voor ons. Beer is een echte romanticus, dus ik verwacht dan stiekum een beetje door hem verrast te worden. Aan de andere kant vinden wij Valentijnsdag een commercieel circus en is eigenlijk elke dag een mooie dag om je geliefde te verrassen. Bovendien, is Valentijnsdag niet de dag van de stille liefde? In dat geval hoeven we er al helemaal niets mee, aangezien onze liefde al jarenlang niet stil meer is. Het is voor mij dus altijd een beetje moeilijk in te schatten of ik Beer op die dag moet verrassen of dat hij mogelijk een plannetje voor die dag heeft. 

Beer was uiteindelijk afgelopen dinsdag niet lekker en lag de hele dag in bed. Geen romantische Valentijn dit jaar, dacht ik. Ik legde me er direct bij neer, want wij vinden het immers een commercieel circus. 

Van het weekend werd ik echter alsnog verrast met deze grote bos bloemen, totaal onverwacht! "Eigenlijk is dit een beter moment," zei Beer. "Want nu ben je het hele weekend thuis om ernaar te kijken." 

Radio

Op kantoor luisteren we altijd naar BBC Six Radio. Heel makkelijk te ontvangen via internet, en dan laat mijn collega de muziek via haar computer door de boxen van de stereo lopen. Hoewel er onderdelen van ons werk zijn waar ik liever geen muziek bij zou hebben, is BBC Six Radio een erg leuke zender. Ze draaien er soms van die liedjes uit mijn tienertijd (jaren negentig) die ik al bijna weer vergeten was, maar waar ik dan ineens superblij van kan worden. Meteen komen er dan ook allemaal herinneringen boven. Ik vraag me wel eens af hoe het komt dat je herinneringen ineens zo levendig kunnen worden door zo'n liedje, of bijvoorbeeld door een geur. Is het omdat je geluid en geur opnieuw moet beleven, en als je bijvoorbeeld naar een foto kijkt, dat belevingsaspect minder is? Hieronder een voorbeeld van zo'n mooi doch bijna door mij vergeten liedje, onlangs weer gehoord op Six Radio. Welke herinneringen heb jij hieraan?

Deze week zag ik... warme truien

Het is vandaag warmetruiendag, dat houdt in dat zoveel mogelijk mensen een extra warme trui aantrekken en de verwarming een graadje lager zetten (of liefst uit natuurlijk!). Zo dragen we allemaal weer een steentje bij aan het milieu: een coole actie tegen de opwarming van de aarde, zo heet het. Op het stadhuisplein in Leiden zal de actie nog extra luister bijgezet worden met een flashmob om 9.30 uur. Er doen iets van honderd basisscholen aan mee, maar voor zover ik heb begrepen is iedereen uitgenodigd om zich bij dit initiatief aan te sluiten. Kunstenares Simone van Olst organiseerde tevens een wildbrei-actie voor deze gelegenheid, waarbij flink wat bomen, maar ook trapleuningen e.d. een warme trui kregen. Op haar blog kun je nog wat mooie plaatjes zien van de wildbrei-actie. 

Ik vind het best een beetje jammer dat ik niet in de gelegenheid ben om even te gaan kijken bij het ingepakte stadhuisplein. Gelukkig verschenen er de afgelopen week aardig wat foto's van op Twitter. Fijn om op die manier te zien hoeveel creativiteit we om ons heen hebben!

Kijk mee met de andere DWZI'ers bij Merula

Schipper, mag ik overvaren?

Op onze salontafel in de winterzon ligt sinds kort dit mooie boek. Soms moet je jezelf even schandalig verwennen en zulk mooi leesvoer aanschaffen. 
Beer is altijd erg goed in mij aanmoedigen bij dit soort daden en dat is maar goed ook (ik ben daar eigenlijk vrij calvinistisch in). Het rijk geïllustreerde 'Schipper, mag ik overvaren?' van Juul van der Stok zag ik onlangs voorbijkomen op het blog van Hoepzika. Het blijkt inderdaad een heerlijk boek en staat vol met uitleg over de jaarfeesten: heel praktische uitleg over hoe je de feesten kunt vormgeven en bijvoorbeeld watvoor knutsels of lekkernijen je in de bewuste feesttijd kunt maken, maar ook van alles over de achtergrond en oorsprong van de feesten. Een aanrader!

Sneeuw en slippers

Terwijl Beers studeerkamer dit uitzicht bood en hij kort daarna eropuit trok om nog meer mooie sneeuwfoto's te gaan maken, probeerde ik nog wat meer werk te maken van die grote schoonmaak van Maria Lichtmis. 

Ik vind sneeuw erg mooi om naar te kijken en heb dan ook genoten van de foto's die Beer gemaakt heeft, maar als het niet nodig is, begeef ik me er liever niet in. Nadat ik vrijdagavond van half zes tot pak 'm beet tien uur 's avonds bezig was geweest om thuis te komen met de trein had ik m'n portie sneeuw wel weer gehad. Het is een prachtig gezicht en ik kan ook erg genieten van de aanblik van in de sneeuw spelende en schaatsende kinderen, maar je moet niet ergens heen willen met dit weer.

Een extra reden dus om vast te houden aan die 'grote schoonmaak'. Erg rigoureus werd het overigens niet, maar wel vond ik dingen terug, zoals twee paar slippers. Mijn bloemenslippers heb ik gewoon gekocht omdat ik ze mooi vond, maar mijn blauwe slippers hebben een verhaal. Ik kocht ze speciaal voor onder de douche in het studentenhuis van Beer, voor als ik bij hem bleef slapen. Bij de aanblik van de slippers dacht ik terug aan hoe spannend dat was om bij hem te gaan logeren, hoe we geen moment van elkaars zijde weken en aan de nachtelijke gesprekken die we hadden. Hoewel we wezenlijk niet zijn veranderd, maakt samenwonen je relatie toch anders. Het heeft veel voordelen, maar het was toch heel leuk om éven terug te denken aan die bijzondere tijd waarin we zo naar elkaar verlangden als we elkaar een paar dagen niet zagen. Toch ben ik blij dat ik Beer nu geen dag meer hoef te missen!

Deze week zag ik... baby's

Deze week zag ik relatief veel baby's, onder andere één bij een kraamvisite. Voor het nieuwgeboren kindje maakte ik weer een knuffelpopje. Een paarse dit keer, want ik wist dat de moeder ook het één en ander aan paarse spulletjes voor het kleintje had gemaakt (onder andere een gehaakte kat, waar mijn popje meteen vriendschap mee sloot).

Zo'n klein kindje is echt superschattig. En als ze groter worden natuurlijk ook: dan gaan ze leren lopen, spelen ze met zoveel fantasie en gaan ze grappige dingen zeggen en... u begrijpt, ik voel mij als een verjaardagstaart die nodig aangesneden moet worden (dat komt niet speciaal door al die baby's hoor, heeft vooral ook met allerlei andere dingen te maken). En die passage uit 'Elementaire Deeltjes' van Michel Houellebecq speelt weer door mijn hoofd:

"Onze ellende bereikt zijn hoogtepunt pas wanneer we de praktische mogelijkheid van het geluk in een niet al te verre toekomst zien blinken."

Ach... laat ik niet zo pathetisch doen. Zo ellendig is het allemaal niet.

Kijk mee met de andere DWZI'ers bij Merula



Maria Lichtmis

Vandaag is het Maria Lichtmis: het einde van de donkere tijd. Hoewel het nu natuurlijk hartstikke koud is buiten, merk je al dat de dagen weer langer worden. Het is een soort nieuw begin, dat vaak gepaard gaat met een grote schoonmaak. Hier in huis is die nog niet écht op gang gekomen, al heb ik wel een beetje opgeruimd en gaat bijvoorbeeld de slinger met kerstkaarten weg, die de hele maand januari nog in onze woonkamer heeft gehangen. Ondanks de kou was het toch een erg zonnige dag vandaag. De zon scheen fel en warm in onze huiskamer. Dat was zo fijn dat ik helemaal een feestelijk gevoel kreeg.

Ook is het een symbolisch gebruik om op die dag alle kaarsresten die je in de afgelopen tijd hebt verzameld, om te smelten en er drijfkaarsjes van te maken. Op die manier laat je - weliswaar in een schaal met water - het licht uit de donkere dagen wegdrijven, dat heb je immers niet meer nodig nu de dagen lengen. Met name in Noord-Europa schijnt men met Maria Lichtmis pannenkoeken te eten. Waarom ze dat precies doen, weet ik eigenlijk niet. Maar omdat ik beter ben in pannenkoeken bakken dan in kaarsresten omsmelten en Maria Lichtmis graag luister bij wilde zetten, aten Beer en ik vanavond pannenkoeken.