Genen?

Mijn collega (u weet wel, van de poezen, die overigens inmiddels een huis hebben gevonden) vertelde dat zijn zoontje van zeven zo heerlijk in de weer is met plantjes in zijn eigen kasje. Die kas heeft z'n opa voor hem gemaakt, en opa schijnt ook bijzonder groene vingers te hebben. "Oh, dus het zit een beetje in z'n genen," grapte ik. Gelukkig viel die opmerking wel goed, maar zelf heb ik eigenlijk een enorme hekel aan die stomme uitdrukking 'Het zit in mijn genen.'

Vroeger zeiden we dan 'zo ben ik nu eenmaal' of 'zo zit ik nu eenmaal in elkaar'. Wat op zich al een onterechte gedachte is: je kunt wel degelijk iets aan jezelf veranderen, alleen is dat niet altijd even makkelijk en is voor sommige veranderingen veel wilskracht nodig. 

Maar die genen dus... dat zegt eigenlijk niet zoveel. Want als er bepaalde eigenschappen in je genen zitten, hangt het er maar net van af of ze met de juiste eiwitten in contact komen om die eigenschappen zich ook te laten manifesteren. 

Gisteren las ik zelfs: "Het zit in de genen van het bedrijf om maatschappelijk verantwoord te ondernemen." Pardon? Heeft een bedrijf genen? Het wordt met deze uitdrukking onderhand net zoiets als met 'de zon gaat op (of onder)' terwijl het niet de zon, maar de aarde is die beweegt. Maar dan wel met een quasi-wetenschappelijk sausje - alsof je een onbetwistbaar punt hebt, wanneer je over genen begint.

Mueslirepen

Waar Beer er niet voor terugdeinst om nog wel eens een vette hap te halen in de bedrijfskantine, neem ik graag een verantwoord tussendoortje mee naar kantoor. Toegegeven, een bedrijfskantine hebben wij niet, maar wel een Febo, McDonald's en legio andere snackbarretjes op loopafstand. Wat wil je ook, in het centrum van Amsterdam? Maar goed, daar ga ik dus nooit heen in mijn pauze. Naast mijn dagelijkse gezonde boterhammen en een stuk fruit, wil ik graag iets voedzaams en lekkers dat toch niet ongezond is. Dat blijkt ontzettend moeilijk te zijn, want ook in Liga's zit veel suiker en in een eenvoudige mueslireep van het huismerk zitten al zoveel vage toevoegingen dat je geen trek meer hebt. Gelukkig vond ik een lekker recept om zelf mueslirepen te maken, in het overigens zeer complete kookboek 'Gezond lekker eten'. Ik heb het een klein beetje aangepast aan de hand van wat ik in huis had.

Je hebt nodig:

200 gram fijne havervlokken

50 gram krenten of rozijnen

50 gram gehakte of gemalen amandelen of hazelnoten

50 gram gedroogde abrikozen of pruimen zonder pit

honing (of ahornsiroop)

de geraspte schil van een halve citroen

sesamzaad (liefst geroosterd)

Vermeng de havervlokken met de noten en spreid dit mengsel 1/2 cm dik uit op een bakplaat. 

Rooster deze circa 15 minuten op 150 graden, op de middelste richel van de oven.

Hak intussen de zuidvruchten tot moes en rasp de schil van de halve citroen.

Doe de honing in de deegkom en meng het nog warme vlokkenmengsel erdoor. 

Ik deed er dus ahornsiroop doorheen omdat ik daar nog een bijna volle fles van had staan en geen zin had om honing te kopen. Dat eten we namelijk verder nooit en dan staat het maar te staan. Dit vroeg echter enige aanpassing van het recept.

Maar anyway, we gaan vrolijk verder en voegen de rest van de ingrediënten toe, behalve het sesamzaad. Kneed alles tot een kleverige, nog wat rulle massa.

Vet de bakplaat in en bestrooi deze met sesamzaad. Verdeel te mueslimassa hierover en duw het (bijv. met de achterkant van een lepel) uit tot een plak van ongeveer 1 centimeter dik. 

Bedek nu de plak met een dunne laag sesamzaad en maak met een mes inkervingen in de plak, zodat je de mueslireepjes later makkelijk los kunt snijden.

 

En nu komt het: wanneer je met honing hebt gewerkt, verwarm je de oven voor op 150 graden. Schuif de bakplaat op de middelste richel van de oven en zet de oven uit. Doe de ovendeur dicht en laat de plak in een uur tijd hard worden. Daarna kun je de reepjes lossnijden.

Het blijkt dat ahornsiroop een stuk minder plakt dan honing en dat je de reepjes dan gewoon moet bakken alsof het koekjes zijn. Ik verwarmde de oven naar zo'n 200 graden en liet ze er 20 à 30 minuten in staan. Daarna goed laten afkoelen, desnoods in de koelkast. Dan zijn de reepjes hard genoeg om los te snijden. 

 

Een schoonheidsprijs verdienen ze misschien niet, maar ze zijn wel errug lekker, aardig vullend en ook nog gezond!

 

Home sweet home #9

Al eerder schreef ik over de al dan niet keurig opgevouwen kleding in onze mooie slaapkamerkast. Die kast stond oorspronkelijk in de slaapkamer van mijn opa en oma, maar is oerdegelijk en prachtig tijdloos vormgegeven. Ik ben echt heel blij dat wij die gekregen hebben. Maar tot vorige week gebruikten we alleen het leggedeelte van de kast.

Bij het verhuizen was er namelijk iets raars gebeurd met de stang van het hanggedeelte (dachten wij). De stang waarvan wij dachten dat die in het hanggedeelte van de kast hoorde, was na de verhuizing ineens een stuk korter. We kochten een nieuwe, soortgelijke stang en Beer leefde zich uit in stoerheid door hem op maat te zagen en in de kast te bevestigen.

Inmiddels had zich echter allerlei troep verzameld op de bodem van het hanggedeelte. Die hadden we weliswaar even min of meer verplaatst voor het bevestigen van de stang, maar alles echt opruimen en het hanggedeelte serieus in gebruik nemen, bleek toch een ander verhaal. Maar nu is het eindelijk gelukt. En weet je wat ik vond onder alle troep in de hangkast? Een hangstang die precies zo lang was als het hanggedeelte. Die te korte stang was dus ergens anders van, maar we hebben geen idee waar die dan bij hoort! Wel hebben we nu daardoor een steviger stang dan het oorspronkelijke ding, dus het is wel prima zo. 

Home Sweet Home is een initiatief van Barbaramama. Klik hier voor de andere deelnemers.

Onze week in beeld

Ook deze week weer 'Onze week in beeld': een overzicht van onze week aan de hand van foto's en een paar woorden, naar een idee van MamaNatuurlijk. Het was een kleurrijke week, met veel zon, inspiratie en fijne ontmoetingen. Kijk maar! 

 

Nieuwe aanvulling voor mijn Oililyservies: eierdopjes!

Met kleurige lente-outfit in de trein

Samen eten bij de Eazie

Voor het laatst Café Favoriet in het LAKtheater

 Op het symposium van Tekst & Communicatie aan de UvA (foto: Marie-Paule Fritschy)

Vrijwilliger bij de kinderboekenstand op het symposium van Stichting I.S.I.S.

 

Heerlijk zelfgebakken brood in de oven

Pinksteren is een sociaal, communicatief feest, leerde ik van mijn euritmielerares

 En dus: op naar de Japanmarkt, communiceren met andere culturen

  En communicatie via muziek bij de Cum Laude Concerten

De Brievenschrijver

Vandaag was ik op het symposium 'Tekst en communicatie in beleid: hoe woorden werkelijkheid worden', georganiseerd door studenten van de UvA. Het organiseren van zo'n middag is onderdeel van de masteropleiding 'Tekst en Communicatie - zoiets kenden we niet toen ik in Leiden Nederlands studeerde. Ook toen organiseerden studenten symposia, maar gewoon omdat ze dat leuk vonden. Dat is weliswaar een betere motivatie om het te doen, maar toch lijkt het me nuttig zoiets als opleiding verplicht te stellen. 

Het was een interessante middag met informatieve en minder informatieve presentaties. Zo hoorden we bijvoorbeeld hoe een communicatieadviseur bij de gemeente Drechterland de pragmadialectische argumentatiefasen van Van Eemeren en Grootendorst toepast bij het analyseren en verbeteren van ambtelijke brieven. Erg leuk om te horen hoe zo'n wetenschappelijke theorie daadwerkelijk handvatten biedt in beleidscommunicatie. Verder passeerden de nodige afraders, zoals 'vaagtaal', voorzetselstijl en lijdende vormen, de revue. 

Meerdere malen tijdens dit symposium moest ik denken aan het verhaal van De Brievenschrijver uit de bundel 'Stel je eens voor'. In die bundel staan de winnende verhalen en gedichten van een wedstrijd die NRC Handelsblad ergens eind jaren tachtig organiseerde. Ik kreeg het boek van mijn oma voor mijn achtste verjaardag. Erg grappig om te bedenken dat de vage standaardzinnen van de briefschrijver nog altijd actueel zijn. Het verhaal gaat ongeveer zo: 

Er was eens een man die prachtige brieven kon schrijven. Iedereen zei dat hij daar eens wat mee moest doen en zo werd hij brievenschrijver bij de gemeente. Zijn brieven werden prachtige epistels, maar hij deed er veel te lang over en dus leerde hij gaandeweg steeds kortere, maar tegelijk ook steeds minder inhoudelijke en minder stijlvolle brieven te schrijven. Toen hij nog niet als ambtelijke brievenschrijver werkte, schreef hij vaak vurige liefdesbrieven aan zijn vriendin. Nu hij dagelijks zoveel brieven moest schrijven, kwam dat er echter bijna niet meer van. Op een avond besloot hij haar weer eens een hartstochtelijke brief te sturen. Maar na uren piekeren, kreeg hij niet meer dan dit op papier:

"Liefste, er is iets ergs met mij gebeurd. Help! Voor nadere informatie kun je je wenden tot mij. Wellicht ten overvloede wil ik erop wijzen dat ik van je hou." 

Het verhaal is destijds geschreven door Chantal van Dam. Wat zou ze tegenwoordig doen, na het winnen van de wedstrijd? Ik kom er vast niet achter, want zo'n algemene naam is niet goed googlebaar. Is ze nu een landelijk bekend kinderboekenschrijfster (en heb ik dat even gemist?)? Of werkt ze misschien voor de overheid, als communicatieadviseur?

Picknickwraps

Heerlijk hè, dat zonnige weer. Eindelijk hebben we dan toch nog een mooie lente. Wij houden ervan om er dan op uit te trekken, bijvoorbeeld naar een mooi park of bos. Extra romantisch is het dan om samen te picknicken. Beer heeft me eens verteld dat hij als klein Beertje graag picknick speelde bij zijn ouders in de tuin, op een kleedje met een doosje rozijntjes. Ik zie het helemaal voor me - zo schattig! Tegenwoordig picknicken we wel iets uitbundiger, want ik hou ervan om allerlei picknickhapjes te verzorgen en klaar te maken. Zo is deze picknickwrap inmiddels een klassieker, ook handig om bijvoorbeeld mee te nemen naar zomerfestivals!

Met zo'n 75 gram notenrijst, wat verse kruiden, lente-uitjes, cherrytomaatjes en geraspte kaas maak je zo een lekkere vulling voor een stuk of 8 à 10 kleine wraps. Verpak ze in een servetje en eventueel in huishoudfolie en bewaar ze in de koelkast tot dat je op pad gaat. Behalve van de rijst geef ik even geen exacte hoeveelheden, want ik rommel eerlijk gezegd zelf altijd maar een beetje wat aan. Als de kleurtjes van de rijstvulling mooi verdeeld zijn, vind ik het wel best. Je kunt er uiteraard ook allerlei andere dingen in doen, bijvoorbeeld restjes eten die je over hebt. Eet smakelijk! 

Onze week in beeld

Ook deze week weer een kijkje in ons leven met 'Onze week in beeld': Een overzicht van onze week aan de hand van foto's en een paar woorden, naar een initiatief van MamaNatuurlijk. Voor ons een korte week met een lang hemelvaartsweekend, eindelijk zon, groen en de nodige gezelligheid.

Lekker koken met venkelknollen

 Samen 'Game of Thrones' kijken op de laptop

 Begonnen aan een nieuw Pippilotta-popje

Feestelijke vlaggetjes in het centrum van Leiden

Alles paraat voor onze Hemelvaartspicknick 

Gezellig picknicken met vrienden in de Hortus

Lief cadeautje van mijn Gentse vriendinnetje

Koffie in de tuin bij familie in Groningen

 Met z'n allen de Groningse natuur in

Blaasbloemen (onder andere) zijn mijn lievelings!

Deze week zag ik... het LAKtheater

Nog een ruime maand zijn er voorstellingen te zien, daarna sluit ons geliefde LAKtheater. Wie dan in Leiden naar een toneelvoorstelling wil, is vrijwel aangewezen op de schouwburg. Daar zijn natuurlijk ook mooie dingen te zien, maar de voorstellingen in het LAKtheater zijn doorgaans avontuurlijker, experimenteler. Bovendien kun je in zo'n vlakkevloertheater alles goed zien, waar je ook zit. Kom daar maar eens om in de schouwburg, waar ook de kaartjes voor een mindere rang al duurder zijn...

Het LAK zit in één van de  universiteitsgebouwen, waar ik regelmatig binnenloop om het universiteitskrantje te halen. We vinden het nog altijd leuk om de stukjes te lezen over wetenschappelijk onderzoek en het studentenleven en voelen ons - hoewel we al een tijdje afgestudeerd zijn - nog altijd betrokken bij de universiteit. Ditmaal nam ik daar ook het maandboekje van het LAKtheater mee - het allerlaatste, stemmig zwart voor de gelegenheid. Ik wil nog (minstens) één keer naar het LAKtheater voor het weggaat, en zie in het boekje zo al drie, vier voorstellingen die de moeite waard lijken. Dat wordt nog lastig! Eeuwig zonde dat dit theater verdwijnt. Het geeft ook te denken over hoe de universiteit haar eigen functie en positie in de stad ziet. Daarover meer in dit artikel uit de Volkskrant. 

Kijk mee met de andere DWZI'ers bij Merula

Jong geleerd?

Aan dit soort lp's met kinderconcerten bewaar ik wél goede herinneringen

“Maar, zoals dat gaat met opgroeien en volwassen worden, je verandert langzamerhand in hen die jou hebben voortgebracht.”  - een uitspraak van actrice Halina Reijn die ik onlangs las in het blaadje van Natuurmonumenten. Ze vertelde in een interview over hoe de natuur centraal stond in haar jeugd en hoe ze af en toe smachtte naar plastic speelgoed of synthetische kleding. Eenmaal volwassen zoekt ze juist graag de rust en schoonheid van de natuur weer op.

Dat afzetten tegen je ouders die bepaalde dingen te nadrukkelijk in je opvoeding willen verweven komt me bekend voor. En ook het feit dat je, eenmaal volwassen en vrij om zelf te kiezen, soms alsnog die dingen omarmt die ze je destijds wilden meegeven. Een voorbeeld daarvan is voor mij klassieke muziek. Daar werd ik altijd vrij dwangmatig mee geconfronteerd, om ‘de eer van de familie hoog te houden’ (muzikale vader en grootouders).  De meeste klassieke muziek deed me niets en iets als operazang kan ik eerlijk gezegd nog steeds niet waarderen. Inmiddels draai ik wel vrij vaak Bach, Vivaldi of iets dergelijks (niet al te bombastisch ;-)). Ik hou van heel veel verschillende soorten muziek en zonder enige dwang kwam ik op mijn muzikale ontdekkingstocht toch ook uit bij wat mijn ouders mooi vinden.

Zelf vrijwillig een klassieke cd opzetten doe ik nog niet zo lang. Het ontstond toen ik me een keer alleen voelde en mijn ouders miste, en bij wijze van troost de cd opzette die mijn vader had laten liggen om te draaien tijdens het klussen in het huis. Er stond een liedje op dat hij altijd op de piano speelde toen ik klein was. Hoewel het een tamelijk tuttig barokmuziekje is, is het me sindsdien ineens dierbaar.

Home sweet home #8

Hier gebeurt het allemaal: in het op één na kleinste kamertje van ons huis worden deze blogjes geschreven. 

Toen we samen gingen wonen, was een eis van Beer dat er per se een studeerkamer in het huis moest zitten. Dat vond ik heel redelijk. Ik was het met hem eens dat je niet continu op elkaars lip moet zitten als je samenwoont. Bovendien zouden we zo'n extra kamertje te zijner tijd wel eens kunnen gebruiken voor een andere bestemming...

Helemaal mooi was het dus, toen we een huis vonden met nóg een klein kamertje. Voor allebei een eigen studeerkamer en mocht één kamer een andere bestemming krijgen, dan heeft Beer nog altijd zijn eigen 'studeerhol'.

Ondanks de kleine afmetingen herbergt dit hokje een bureau en een schildersezel. Het is dus ook  een soort atelier, waar ik troep mag maken en kan laten liggen als ik dat wil. Maar meestal zit ik hier te internetten met bijvoorbeeld een kopje koffie. Lekker ontspannen, hersenloos consumeren.

Home Sweet Home is een initiatief van Barbaramama. Klik hier voor de andere deelnemers.

Onze week in beeld

Na mijn laatste blogje was ik een beetje teleurgesteld in mijn blogtalenten. Een blog over winkelen? Heb je werkelijk niets inhoudelijkers te melden? Naar mijn idee kwam mijn blije gevoel totaal niet over in de tekst... Vandaar dus de kleine blogstilte, maar nu gaan we gewoon weer verder! Bij MamaNatuurlijk ontdekte ik de rubriek 'Onze week in beeld': een overzicht van de week aan de hand van foto's en een paar woorden. Misschien lukt het met foto's beter om een gevoel of sfeer over te brengen? Ik ga het proberen:

Binnenkort weer op kraamvisite, dus weer een nieuw popje gemaakt

Een schaal banaan-walnootmuffins die erg snel leeg ging

Lief vakantiekaartje van Beers ouders

Mooie dansvoorstelling gezien in mijn lievelingstheater

Naar mijn vaders expositie met een collega

Na een week staan de bloemen die mijn moeder meebracht nog prachtig

Met jas of dikke trui aan toch buiten zitten op verjaarsvisite

Lekker luie leesmiddag met Beer op de bank

Een spelletje op het balkon in de zon 

Budgetshoppen

Gisteren zag ik dat het op kantoor vandaag niet druk zou worden, dus nam ik spontaan een dagje vrij. De zon scheen en ik besloot de stad in te gaan. Ik had een paar dingen op m'n verlanglijstje, maar gezien de huidige toestand kon ik ook niet zomaar veel geld gaan uitgeven. Misschien juist omdat het me erg goed lukte om allerlei mooie en tegelijk nuttige dingen voor slechts een paar euro bij elkaar te scharrelen, maakte die zonnige winkelmiddag me blij. 

De muziekwinkel waar ik even wilde kijken, bleek dicht. Zo was ik meteen al behoed voor al te dure aankopen. Maar goed, ook van minder grote uitgaven kun je genieten: zo vond ik precies de witte plakhaakjes die ik zocht voor in de keuken en precies de juiste maat muffinvormpjes voor in m'n nieuwe bakblik. Het stelt niets voor, maar ik werd er blij van. Net als van de 3 rollen cadeaupapier voor maar 1 euro. Gewoon iets dat we nodig hadden, maar je kunt dan vrolijk worden als je een mooie, voordelige oplossing vindt voor je 'probleem'. 

Dingen die ik helemaal niet nodig had, kocht ik natuurlijk ook. Een flesje biologische ijsthee voor Beer omdat ze voor de halve prijs waren. Hij vindt dat zo lekker! En voor mezelf deze grappige gympen bij de H&M. Ik had ze al eerder gezien en viel toen al voor de klittenbandsluiting (ik hou van rare sluitingen, vooral bij schoenen) en de opvallende kleur, maar ja, waar draag je zoiets bij? Nu ze in de uitverkoop waren en nog maar 3 euro kostten, vond ik dat ineens een minder relevante vraag.