Genen?

Mijn collega (u weet wel, van de poezen, die overigens inmiddels een huis hebben gevonden) vertelde dat zijn zoontje van zeven zo heerlijk in de weer is met plantjes in zijn eigen kasje. Die kas heeft z'n opa voor hem gemaakt, en opa schijnt ook bijzonder groene vingers te hebben. "Oh, dus het zit een beetje in z'n genen," grapte ik. Gelukkig viel die opmerking wel goed, maar zelf heb ik eigenlijk een enorme hekel aan die stomme uitdrukking 'Het zit in mijn genen.'

Vroeger zeiden we dan 'zo ben ik nu eenmaal' of 'zo zit ik nu eenmaal in elkaar'. Wat op zich al een onterechte gedachte is: je kunt wel degelijk iets aan jezelf veranderen, alleen is dat niet altijd even makkelijk en is voor sommige veranderingen veel wilskracht nodig. 

Maar die genen dus... dat zegt eigenlijk niet zoveel. Want als er bepaalde eigenschappen in je genen zitten, hangt het er maar net van af of ze met de juiste eiwitten in contact komen om die eigenschappen zich ook te laten manifesteren. 

Gisteren las ik zelfs: "Het zit in de genen van het bedrijf om maatschappelijk verantwoord te ondernemen." Pardon? Heeft een bedrijf genen? Het wordt met deze uitdrukking onderhand net zoiets als met 'de zon gaat op (of onder)' terwijl het niet de zon, maar de aarde is die beweegt. Maar dan wel met een quasi-wetenschappelijk sausje - alsof je een onbetwistbaar punt hebt, wanneer je over genen begint.