De bedoeling van mijn blog was ooit om te laten zien hoe wij genieten van de kleine dingen in het leven. We woonden net samen, waren uit de ergste rotzooi en het leek me leuk om onze kleine vorderingen met de inrichting van het huis en ons samenleven op deze manier vast te leggen: een mooi document voor onszelf en een puntje van huiselijkheid in mijn volle kantoorforenzenbestaan. Een tijdlang maakte mijn blog me ook creatiever en bewuster en genoot ik nog meer van onze belevenissen door er blogjes over te schrijven.
Maar wat begon als een verzameling berichtjes over klein geluk, is voor mij een beetje aan het verworden tot een reeks obligate tekstjes over niets. Waarom ga ik hier eigenlijk nog mee door? Beer begreep meteen wat ik bedoelde, toen ik hem vertelde dat ik overwoog te stoppen met het blog. "Het mist een plot, hè?" zei hij. Zelden heeft hij me zo snel door.
Niksige berichtjes zijn leuk, maar wanneer ze niet meer inspireren of samen een groter verhaal vertellen, dan moet je er misschien maar mee ophouden. "Maar ik vind het juist fijn dat het over niets gaat, want ik lees het graag even tussen de bedrijven door!" zei een oud-collega van kantoor. Ah, er zijn blijkbaar toch mensen die het nog steeds leuk vinden om hier mee te lezen. En natuurlijk die paar trouwe lezers die zo vaak een reactie achterlaten. Echt heel fijn vond ik dat! Eigenlijk vind ik bloggen ook nog steeds heel leuk, maar ik heb het gevoel dat ik even niet zo veel meer te vertellen heb.
Misschien krijgt deze blog een vervolg ergens anders, of een aangepast jasje en ga ik over een tijdje weer vrolijk verder. Het is in elk geval even tijd voor een time-out. Ik wil iedereen bedanken voor de reacties en voor het meelezen. Wanneer ik mijn schrijfseltjes weer webwaardig acht, zal ik mij weer melden!
Lieve groet van Beer en Roos
